De glazen zijn beduimeld en de randen vet. Slappe wieken van kaarsen koorddansen hun laatste adem in een restje was. Het wordt vierhandig kouder en niets voelt als flanel. Nacht en ontij. Tijdig verzocht, op tijd gezien en dies meer. Dat alles terwijl zitmeubels de straten op vliegen. Terecht. Of niet soms? Een baardige man met glazige oogjes diep in de schedel getrokken denkt er anders over. Zijn clownstruitje spant wat en zijn borstjes wippen op en neer hoe meer hij zich druk maakt. Druk in het feit dat, ondanks alle plichtplegingen, altijd alles uitloopt. Uitloopt.
Hangt je sjaal al klaar? Check. De jenever in vaalbruin pakpapier geborgen? Check. Gietijzeren mandjes met kolen die dra zullen smeulen wat enkel het gezelligheidsgehalte dezer avond zal doen toenemen? Check.Toeters en bellen? Check. Ons aller waardigheid? Crap.
Hondsdolheid 
Plaats een reactie